EN DERİN

Belkide yapılması gereken en son şey vazgeçmekti. Hayallerinden, mutluluğundan, en sevdiklerinden ve belkide kendinden bile... Böyle kolay değildi pes etmek elbette. Zamanın acımasızlığıda olamazdı sahi, bu kadar vurdumduymaz mıydı Tanrı ? İnsanlar ne ara bu kadar yaralı oldu.. Kırılmayan kalp, dilde yara kalmadı mı artık... Zor gerçekten çok zor. Birine inandıktan sonra , yanıldığını fark etmek çok zor. Güven denilen şeyi en son kimde kaybettiysem bi daha bulamadım demekte zor, güvenmeye çalışmakta.  Kimlere emanet edipte çıkıyoruz gönülden nefesim dediğimiz insanları... Kimlerin ellerine, kendi ellerimizle kokularını avuç avuç dolduruyoruz..bir daha o kokuyu duyamayacağımızı bilemeden.. Kimler yıkıyor bizi böyle... Bu şehirle birlikte yıkıldık her gidişte...