OLSUN DA NASIL OLURSA OLSUN

Çocukluğumdan beri ne zaman balon, uçurtma görsem hemen hayalperest yanım çalışır. İçimde tuhaf ve adını koyamadığım binbir türlü duygu oluşur. Bugünlerimde hep öyle. Halbuki ne balonlar ne de uçurtmalar gördüm. Ama bu çok ayrı, bu istemsiz.
Hayal kurmak belkide bi insanın tüm kötülüklerden, yaşamındaki tüm olumsuzluklardan, o an içinde bulunduğu ortamdan onu kurtarabilecek en güzel şey. Gözlerini kapat, kulaklarını tıka. Kendini herkesten her şeyden soyutla ve sadece istediğin şeye odaklan. Ama nasıl oluyorda böyle güzel şeyler hayal edip, gerektiği yerde çabalayıp da yine o hüzün dolu sahnede tek başımıza kalabiliyoruz ki ? Çabalamak demişken; mücadeleci yanım yoruldu dediğimiz anda niye bi mucize başucumuzda belirip bizi kurtarmaz ki.....
Hayallerime sarılıp uyuycam ben yine bu gece. Sana sarılıp uyuyamıyosam hayallerim var. Umutlarım yan cebimde, ama kötü anılarım, kırılmışlıklarım.. Hepsi, hepsi sol cevherimde. Etrafı bi kafes sanki, kurtarılamayacak çok şey var, çok.. Tek temenni eklenmesin yenileri . İşte ne yapalım, hayaller sardıkça umut fısıldadıkça mutluluğa..