DİBE BATMAK

             Sanırım benim kaderim bu, hep son sırada olmak, sonradan insanların aklına gelmek, görmezden gelinmek hep geri plana atılmak. Arkadaş ortamları desen aynı aile desen aynı. Herhangi bi durumda sonradan çıkmışım gibi ortaya 'aa sende vardın tüh'' sanki o an doğmuşum ya da ölüymüşüm de o an dirilmişim gibi. 16 senedir varım lan ben boşuna mı yaşadık diyesi geliyor insanın. Neyse işte benim bugün anlatmaya çabaladığım şey ciddi anlamda  ''yalnız'' hissetmem. Sevgili eksiği değil bu sevgi eksiği. Hem ailede hem arkadaş çevresinde.. Böyle söyleyincede insan bi duygulanıyorda neyse işte. Bildiğim bi durum bu. Yeni fark ettiğim değil hep hissettiğim üstümde o duygunun ağırlığını taşıdığım bi şey. Dışlanmak çok zor abi ya. Böyle bir dediğini iki etmiyosun karşındakinin ona karşı hep sevgi dolusunki yapmacık değil bunlar. Ama karşındaki patavatsız vurdumduymaz bencil  ve en kötüsü kaprisli. Neden katlanmalıyım ki ben bu insanlara diye düşünüyorum. At gitsin hayatından ne faydaları var seni üzmekten başka ne işe yarıyorlar ? Beynimi kemirip duran ilginç ilginç düşünceler öfke insanın içini kemiren lanet bi fare.